آرامش بهاری

سلام روشني خانه های ايراني
سلام ملجأ و ماوای هر پشیمانی

سلام پيش شما قحطي پریشانی
سلام صاحب ارثيه حسن جانی

چه گنبدي چه ضريحي عجب شبستانی
سلام حضرت سلطان،گدا نميخواهی؟

صله گرفتن و صاحب عبا شدن سخت است
دخيل بستن و حاجت روا شدن سخت است

به بام دلبر خود يك هوا شدن سخت است
اسير دل شدن آسان،رها شدن سخت است

بر آستان كريمان گدا شدن سخت است
گداي بي هنر بي نوا نميخواهي؟

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا ...

 
منبع:وب سایت  ILove Islam 

همه‌ی زندگی من به فدات آقاجان
هر چه دارم به خدا از کرمت آقاجان
سلام ای پسر حضرت زهرا (س)

تویی کعبه‌ی دلهـا
و ما مُحْرِمه این کعبه و مبهوت تماشا
همه قطره تو دریا، همه پست تو بالا
همه خار و تو اسطوره‌ی گلها

همه بنده تو مولا
تو غریب الغربایی، معین الضعفایی
تو شهره به سخایی
آقامون امام رضایی
فقیریم و عشق است فقیری
که تو حج فقرایی

شهادت امام محمد باقر...

بین نماز، ‌وقت دعا گریه می‌کنى
با هر بهانه در همه جا گریه می‌کنى
در التهاب آه خودت آب می‌شوى
می‌سوزی و بدون صدا گریه می‌کنى

هر چند زهر، قلب تو را پاره‌پاره کرد
اما به یاد کرب و بلا گریه می‌کنى
اصلاً خود تو کرب و بلای مجسمى
وقتی برای خون خدا گریه می‌کنى
آب خوش از گلوی تو پایین نمی‌رود
با ناله‌ های واعطشا گریه می‌کنى
با یاد روزهای اسارت چه می‌کشى
هر شب بدون چون و چرا گریه می‌کنى
هم‌پای نیزه‌ها همه جا گریه‌کرده‌اى
هم با تمام مرثیه‌ها گریه می‌کنى
دیگر بس است چشم ترت درد می‌کند
از بس که غرق اشک عزا، گریه می‌کنى

با حضورت ستاره ها گفتند
نور در خانه ی امام رضاست

کهکشان ها شبیه تسبیحی
دستِ دُردانه ی امام رضاست
**
مثل باران همیشه دستانت
رزق و روزی برای مردم داشت

برکت در مدینه بود از بس
چهره ات رنگ و بوی گندم داشت
**
زیر پایت همیشه جاری بود
موج در موج دشتی از دریا

به خدا با خداتر از موسی
بی عصا می گذشتی از دریا
**
با خداوند هم کلام شدی
علت بُهت خاص و عام شدی

«کودکی هایتان بزرگی بود»
در همان کودکی امام شدی
**
رزق و روزی شعر دست شماست
تا نفس هست زیر دِیْن توایم

تا جهان هست و تا نفس باقی است
ما فقط محو کاظمین توایم
**
من به لطف نگاهت ای باران
سوی مشهد زیاد می آیم

دست بر روی سینه هر بار از
سمت باب الجواد می آیم

"سید حمیدرضا برقعی"

"سلام بر جواد الائمه"

چه اضطرابی دامن زمین را فرا می گیرد، آن گاه که دلش مزار امامی می شود.

گویی در آن هنگام، دست و پایش می لرزد!

زمین از اینکه باید گوهری را در میان بگیرد، بسیار ناخشنود است.

اکنون زمین چه شرمسار است که تنها بیست و پنج بهار، او را مهمان خوانش دیده بود؛

او که جواد بود و جود، قطره ای از پیشانی بلندش؛ تقی بود و پرهیزکاری، سطری از صحیفه وجودش.

او که در همان خردسالی امام شد و در نوجوانی، رهگشای گره های فکری.

که بی درنگ، دشوارترین پرسش را پاسخ می گفت.

و خبر از اتصال خویش به دریای علم الهی می داد.